Het karakter van een betrekking is afhankelijk van de interpunctie van de reeksen communicaties tussen de communicerende personen. Een reeks van acties en reacties vormt een onophoudelijk circulair proces.
De hoeveelheid informatie wordt gestructureerd door op deze interactiecirkel leestekens te plaatsen, dit noemt men interpuncties.

Een verschil in interpunctie leidt tot een verschil in standpunt over de oorzaak-gevolgrelatie. Onenigheid over de wijze van interpunctie van een reeks gebeurtenissen ligt aan de basis van veel problemen in de menselijke relaties.

Elke communicatie bezit een inhouds- en een relatieaspect. We stellen vast dat er bij elke communicatie niet alleen informatie wordt overgedragen, maar ook informatie over de relatie wordt gecommuniceerd. We onderscheiden enerzijds de inhoud van een bericht of een informatie en anderzijds het relatieniveau van de communicatie of de verhouding die personen hebben met elkaar.

We stellen dus vast dat in de communicatie tussen mensen zowel inhoudelijke als relatieaspecten worden gecommuniceerd. De informatie over het relatieniveau wordt meestal niet-verbaal gecommuniceerd, maar blijkt uit de manier waarop iets gezegd wordt.

Dit axioma wijst op de onmogelijkheid tot het niet-communicatie. Op een of andere manier vormt niet-communicatie ook een vorm van communicatie.

Het is dus duidelijk dat er in een sociale interactie tussen mensen niet zoiets bestaat als niet communiceren. Er is altijd op een of andere manier informatieoverdracht aan de hand van verbale en non-verbale taal zoals gebaren, intonaties, of houdingen.

Er zijn 4 axioma’s die de basis vormen voor elke studie van de menselijke communicatie.