Item gefilterd op datum: december 2012

Het onbekende deel dat buiten de statistieken valt is het dark number. Een manier om toch een vinger achter het dark number te krijgen zijn slachtofferenquêtes. Op zich zou het dark number nog niet zo’n probleem zijn, als dat deel dat bekend wordt een representatieve steekproef van het totaal zou zijn.

• Een steekproef die een goede afspiegeling is van de populatie, noemen we representatief. Als de steekproef representatief is, dan mogen we de bevindingen van toepassing verklaren op de populatie, oftewel: dan mogen we de resultaten van het onderzoek op de steekproef generaliseren naar de populatie.
  
  
• Bij Criminologie is dit een probleem omdat; criminaliteit geen centraal ingeschreven kenmerk is. Dus de populatie is onbekend en daarmee is de representatie en generaliseerbaarheid moeilijk te meten.
  
  
• Voor de bekende daders komen allerlei selectie processen en rol spelen die zorgen dat ze bij ons in het vizier komen.
  
  
• Daarnaast is het altijd zo dat een deel van de respondenten die gevonden zijn niet mee willen werken of niet te vinden zijn.

• Veel mensen die weten dat ze onderzocht worden gaan zich anders gedragen, als dit zo is noemen we de meting obtrusive.
• Metingen zijn unobtrusive als de respondent niet weet dat hij geobserveerd wordt.

Ook wel discriminant validiteit genoemd, wordt de omgekeerde redenering toegepast. Als we valide hebben gemeten, dan zouden onze metingen van het construct niet mogen samenhangen met constructen waarmee ze niet samen zouden mogen hangen. Ook hier wordt als maat voor samenhang weer de correlatiecoëfficiënt genomen.

Het idee achter de convergente validiteit is dat als onze metingen op het construct valide zijn, en als het construct volgens onze theorieën zou moeten samenhangen met andere constructen, onze metingen van dat construct ook met metingen van die andere constructen moeten samenhangen. Ook hier wordt als maat voor samenhang vaak de correlatie coëfficiënt genomen.

Wij kunnen onderzoeken of een meting criteriumvalide is door te bezien of de scores op de meting samenhangen met gedrag dat zij beogen te voorspellen of mee samen te hangen.

Dit is een methode om te bepalen of een construct valide is geoperationaliseerd. De methode komt er op neer dat men grondig en met gezond verstand beschouwt of de gestelde vragen en overige metingen een valide meting van het construct kunnen opleveren.

Deze wordt gebruikt als maat voor betrouwbaarheid, niet als er sprake is van één vraag maar van een batterij vragen. Er wordt niet gekeken naar de overeenstemming tussen twee zo vergelijkbaar mogelijke helften, maar er wordt een gemiddelde overeenstemming uitgerekend tussen alle mogelijke manieren waarop men de items in tweeën kan delen; parallelle en nietparallelle.

• Deze methode gaat ervan uit dat er niet één vraag is gesteld maar een hele batterij vragen, die allemaal aspecten van hetzelfde fenomeen zijn. Als al die vragen hetzelfde meten dan zou er betrouwbaar gemeten moeten zijn. Willekeurig welke van de twee helften van de batterij vragen ongeveer hetzelfde resultaat oplevert ten aanzien van seksisme of de neiging misdaad te vergoelijken. Twee helften van een gelijke toets heten dan parallel. Dit is het idee van de split-half test; vragen worden opgedeeld in twee zo vergelijkbaar mogelijke delen, de totaalscore op het ene deel wordt gerelateerd aan de totaalscore op het andere deel. Hiervoor gebruiken we overigens niet de gewone correlatiecoëfficiënt maar de zgn. Spearman-Brown formule. Deze is voor het geval van één vergelijking met twee parallelhelften van een batterij vragen:
• rXX’ = 2 x r12 / 1 + (2-1) x r12 Waarbij r12 de gewone correlatie is tussen twee parallelhelften.

• Deze berekent een proportie overeenstemming waaruit de overeenstemming die men op grond van toeval verwacht, verwijderd is. De Cohens ҡ is daarom doorgaans iets lager dan de gewone proportie overeenstemming.
  
  
• ҡ = Σfdiagonaal - Σediagonaal / N - Σediagonaal – waarbij ediagonaal = fkolom x frij / N