De naam die Duitsland droeg na de verkiezing van een nieuwe vergadering in Weimar in 1919. het werd het eerste democratische stelsel van Duitsland. Door economische problemen, veel kritiek van zowel links als rechts en een sterke polarisatie van politieke machten was de republiek geen lang leven beschonken. In 1930 was het einde van de republiek in zicht.
Verdrag in 1925 tussen Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië en Italië. Daarin werd vastgelegd dat Duitsland diplomatiek gezien weer gelijk zou worden aan de oud-geallieerden. Duitsland zou de grenzen tussen Frankrijk en Duitsland respecteren en Elzas-Lotharingen met rust laten. Niet lang erna trad Duitsland toe tot de Volkenbond, in 1926.
Een gewelddadige, antidemocratische beweging die voor het eerst verscheen in 1919 onder leiding van Benito Mussolini in Italië. Het woord is afgeleid van het Romeinse woord fasces, takken rond een bijl gebonden als symbool van macht en eenheid. Het streefde nationale solidariteit en discipline na, het was tegen liberale en Marxistisch sociale ideeën. In Italië werd het als derde alternatief aangeboden naast liberalisme en socialisme. Adolf Hitler stichtte later ook een fascistische staat in Duitsland tussen 1933 en 1945.
Hij was de oprichter van de fascistische beweging in 1919. Hij was opgeklommen als socialistisch journalisten later redacteur van de krant. In het begin had hij weinig succes met zijn fascisme, hij gebruikte het vooral voor zijn eigen succes. Pas vanaf 1925 begon zijn fascisme het democratische systeem te ondermijnen. Hij werd uiteindelijk dictator in het fascistische Italië, hij werd ook wel Il Duce genoemd.
Een Russisch dictator die in 1929 na de dood van Lenin vijf jaar ervoor aan de macht kwam in de Sovjet-Unie, zoals Rusland vanaf 192 heette. Men was teleurgesteld geraakt in de NEP (Nieuwe Economische Politiek) van Lenin en wilde het kapitalisme in zijn geheel achter zich laten. Onder Stalin gebeurde dat door onder anderen zijn grootscheepse mobilisatie van de bevolking. Onder Stalin werd de kunst ook gebruikt als propaganda om de prestaties van de Sovjet-Unie te laten zien als inspiratie voor anderen.
Nadat Frankrijk na de Ruhrexpeditie besefte dat het Groot-Brittannië kwijt was als bondgenoot en het voordeel ten opzichte van Duitsland ook kwijt was, bouwde het vanaf 1929 een defensieve serie forten aan de oostgrens. Dit heette de Maginot Linie, vernoemd naar de minister van oorlogsvoering André Maginot. Het was klaar in 1935. het was in eerste instantie bedoeld als verdediging tegen Duitsland, maar riep ook weerstand op van Oost-Europa.
Wordt ook wel de Derde Internationale of Communistische Internationale genoemd. Het is opgericht door de Russische Communisten, ofwel de Bolsjewieken, in maart 1919. Zij wilden zich hiermee onderscheiden van de Tweede Internationale. Door middel van de Comintern wilden de Bolsjewieken hun macht in Rusland legitimeren en zich als leiders van Rusland te manifesteren.
In navolging van de Russische Revolutie, ontstonden in Nederland ook opstanden in 1918. Maar in Nederland heerste het gedachtegoed dat men dit soort dingen niet moest overschatten waardoor de vlam echt in de pan kon slaan. Troelstra verkondigde echter de heersende macht over te willen dragen aan de sociaaldemocraten, terwijl de problemen kort erna zouden worden opgelost, men had de steun van Engeland en het vrouwenkiesrecht werd ingevoerd. Toen alles weer was bedaard in Nederland, kreeg Troelstra voor zijn optreden een golf van kritiek over zich heen. Hij zou de bestaande macht hebben onderschat, hij zou aan het parlement hebben getwijfeld. De vergissing van Troelstra was het willen overdragen van de parlementaire macht aan de sociaaldemocraten.
Het bestand tussen politiek links en politiek rechts, een compromis waarin hun beider wensen vervuld werden terwijl ze van elkaar ook toezegden dat de andere partij gelijk mocht krijgen. Links wilde algemeen kiesrecht, waar rechts lang tegen was, maar rechts wilde financiële gelijkstelling van bijzonder onderwijs aan openbaar onderwijs. Rechts stemde alleen in met de eerste kwestie als het gelijk kreeg met de tweede kwestie. Dat compromis kwam in 1917 onder leiding van Cort van der Linden.
Een internationale organisatie van Europese landen, maar zonder deVerenigde Staten, opgericht naar een idee van Woodrow Wilson. Hierin werd vastgelegd dat landen die onderling meningsverschillen hadden dit vreedzaam moesten oplossen en dat landen die tegen de regels in toch oorlog gingen voeren, gestraft moesten worden. Het voorkwam echter niet het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.
Een conferentie tussen Frankrijk, Engeland, de Verenigde Staten en Italië om de vredesvoorwaarden te bespreken in 1919 in de Spiegelzaal in het paleis Versailles in Parijs. Alleen de overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog namen hieraan deel, de verliezers, Duitsland en zijn bondgenoten, en het revolutionaire Rusland mochten hier niet aan deelnemen. Duitsland werd als de grote schuldige aangewezen voor de oorlog.
Duitsland kwam uit de oorlog tevoorschijn als de grote verliezer. Voor de bevolking aan het thuisfront was dit onbegrijpelijk. De regering had de berichtgeving gecensureerd en gemanipuleerd waardoor de bevolking het idee had dat Duitsland voortreffelijk bezig was, terwijl dat niet het geval was. Dit werd door de bevolking, nadat dit bekend was geworden, als een 'dolk in de rug' ervaren.
Vredesvoorwaarden van Duitsland aan Rusland in 1918, nadat zij in 1917 tot een wapenstilstand waren gekomen, door toedoen van de Bolsjewieken in Rusland. De voorwaarden waren echter zeer onvriendelijk voor Rusland, Duitsland eiste veel gebied van en invloed over Rusland. Dit was tegen het zere been van Frankrijk wat zich hierna stortte op een totale overwinning op Duitsland.
14 punten die voor vrede en stabiliteit in Europa moesten zorgen, bedacht door de Amerikaanse president Woodrow Wilson in 1918. Het bevatte onder anderen de verklaring van autonomie van verschillende Oost-Europese landen en de opheffing van onderlinge blokkades. Frankrijk had tijdens de Vrede van Versailles echter lak daaraan en eiste een vinger in de pap bij de Oost-Europese landen als buffer tegen Duitsland en Rusland.
