• John Bowlby de grondlegger van de hechtingstheorie, ontdekte dat het hebben van een primaire persoon om aan te hechten van groot belang is voor een normale ontwikkeling. De verklaring hiervoor is volgen Bowlby evolutionair bepaald en helpt bij het overleven. Het zoeken naar een gehecht persoon wordt geselectederd op het moment dat het overleven in gevaar komt. Dit gedrag is onafhankelijk van de leeftijd.
  
  
• De fase van gerichte hechting wordt aangekondigd door verlatingsangst, vlak daarna ontwikkeld het kind angst voor vreemden. De paniekreacties die hierbij ontstaan (verzorger verlaat ruimte/ vreemde komt binnen) bereiken hun hoogtepunt wanneer het kind tussen de één en twee jaar oud is.
• Kinderen in de leeftijd tot twee jaar spelen vaak in een bepaalde afstand van hun verzorger, de zogenaamde comfort zone. Tijdens hun spel controleren ze regelmatig of hun verzorger nog in de buurt is en goedkeurt waar het mee bezig is, dit proces wordt sociale referentie genoemd.

• Vanaf ongeveer de leeftijd van drie jaar verlaten peuters de fase van gerichte hechting. Volgens Bowlby gebeurt dit doordat zij cognitieve vaardigheden hebben ontwikkelt om een interne representatie van hun gehechte persoon vast te houden. De kritieke periode van hechting ontwikkelt zich dus tijdens de meest kwetsbare periode van het leven, wanneer kinderen zich gaan voortbewegen in de wereld.
• Mary Ainsworth heeft onderzocht in hoeverre kinderen verschillen in hun manier van hechten. Dit deed zij door middel van het experiment “strange situation”.

• Emoties: subjectieve reacties op ervaringen die geassocieerd worden et fysiologische en gedragsmatige veranderingen. Emoties ontwikkelen zich vanaf de zuigelingentijd en worden steeds complexer. Het is mogelijk dat emoties, behorend bij iemand persoonlijkheid veranderen.
  
  
• Pasgeborenen zijn goed in staat duidelijk te maken wanneer zijn ontevreden zijn, het is moeilijker om vast te stellen wanneer ze vrolijk zijn. Huilen is in het begin het enige communicatiemiddel waarover een baby beschikt: ze laten verschillende soorten ritmes horen om aan te geven of ze honger hebben, boos zijn, pijn hebben of gefrustreerd zijn. De eerste glimlach verschijnt vlak na de geboorte en is willekeurig, dit ontstaat door activiteit in het subcorticale zenuwstelsel. De eerste bewuste lach kan uitgelokt worden door milde lichamelijke sensaties. Wanneer een baby één maand oud is komt de glimlach vaker voor en wordt vaker voor sociale doeleinden gebruikt.

• De ontwikkeling van emoties is afhankelijk van neurologische rijping. Zelfbewuste emoties, zoals beschaming, jaloezie en empathie, ontwikkelen zich pas nadat het kind zelfbewustzijn heeft ontwikkeld. Met het zelfbewustzijn wordt bedoeld dat het kind een herkenbare identiteit heeft, apart en anders dan de rest van de wereld. Dit besef ontwikkeld zich tussen de vijftien en vierentwintig maanden.
• Wanneer een kind twee jaar oud is groeit het vermogen om zich in te leven in anderen. Een kind is dan in staat empathie te voelen. Met de leeftijd van drie jaar zijn kinderen in staat hun eigen gedrag af te zetten tegen sociale normen, pas dan zijn zij in staat gevoelens zoals schuld, trots en schaamte te ervaren.
• Het kunnen uiten van emoties is afhankelijk van de ontwikkeling van bepaalde hersengebieden, tegelijkertijd kunnen emoties de vorming van de hersenen beïnvloeden. Wanneer de structuren van het centrale zenuwstelsel gemyeliniseerd zijn, worden de emotionele reacties van een baby meer gericht. Uit onderzoek is gebleken dat er vier grote veranderingen zijn in de organisatie van de hersenen welke ruwweg overeenkomen met veranderingen in emotionele verwerking:
• De cerebrale cortex wordt functioneel tijdens de eerste drie maanden. Hierdoor differentiëren de basisemoties zich.
• Interactie van de frontaal kwab met het limbisch systeem rond de negen a tien maanden leidt tot een hoeveelheid aan emoties. De angst voor vreemden ontwikkeld zich.
• Tijdens het tweede levensjaar ontwikkelt zich het zelfbewustzijn, de capaciteit voor emotieregulatie neemt toe. Dit is wellicht gerelateerd aan myelinisatie van de frontaal kwab.
• Hormonale veranderingen in het autonome zenuwstelsel leiden tot de leeftijd van drie jaar tot de opkomst van evaluatieve emoties.

• Voordat baby’s kunnen praten, maken zij gebruik van prelinguïstische spraak. Dit zijn geluidsuitdrukkingen, die niet onder de noemer taal vallen, zoals brabbelen, huilen en nabootsen van geluiden. Pasgeborene gebruiken alleen verschillede intonaties van huilen om duidelijk te maken wat ze willen. Tussen zes weken en drie maanden gaan baby’s geluidjes maken en tussen de drie en zes maanden beginnen zij te experimenteren met deze geluidjes. Vanaf negen tot tien maanden gaat de taalontwikkeling verder doordat baby’s expres geluiden van anderen gaat imiteren, zonder te weten wat de betekenis is (het onderscheiden van verschillende klanken is al voor de geboorte aanwezig). Met zes maanden is de baby in staat de basisgeluiden, fonemen, te herkennen. Gedurende heet tweede half jaar worden baby’s zich bewust van de fonologische regels van taal. De meeste baby’s zeggen hun eerste woordjes tussen de tien en veertien maanden. Een baby maakt veel gebruik van zogenaamde holofrase: een woord van één lettergreep dat een hele gedachten kan weergeven.
  
  
• Het gebruik van gebaren is van belang voor de taalontwikkeling. Met negen maanden kan een baby wijzen naar een object. Tussen de negen en twaalf maanden heeft het een aantal sociale gebaren geleerd (zwaaien/ ja knikken). Vanaf dertien maanden is het kind in staat om gebaren te gebruiken om aan te geven dat het iets wil. Symbolische gebaren ontstaan ongeveer tegelijk met het moment waarop een kind zijn eerste woordje zegt.
  
  Het gebruik van zinnen ontstaat tussen de achttien en vierentwintig maanden. In het begin praat een kind vooral in telegramstijl. Het begrip van zinsbouw ontwikkelt zich vanaf dat moment. De vroege spraak wordt gekenmerkt door een versimpeling van zinnen. Daarnaast begrijpen kinderen bepaalde grammaticale regels die zij zelf nog niet kunnen toepassen. Kinderen kunnen de betekenis van een woord te nauw of te breed toepassen en ze zijn zich nog niet bewust van de grammaticale uitzondering.
  
  
• Noam Chomsky was een nativist, dit houdt in dat hij de actieve rol van de “leerling” onderstreept. Hij introduceerde de term “language acquisition device” (LAD), om te verwijzen naar de mogelijke aanwezigheid van een hersenstructuur die de mens in staat stelt om taal te leren en te produceren. De manier waarop de genetisch aangelegde vaardigheid om taal te produceren tot uiting komt, is volledig omgevingsafhankelijk.
  
  
• De rijping van bepaalde hersenstructuren zijn van invloed op de taalontwikkeling. Aangezien taal een sociale aangelegenheid is spelen ouders een andere rol bij elke fase van taalontwikkeling.
  
  
• Tijdens de brabbelfase, helpen ouders hun kinderen met hun ontwikkeling door de geluiden die de baby maakt te herhalen. Wanneer een baby woordjes gaat gebruiken worden deze vaak door de ouders herhaald en op een correcte wijze uitgesproken. Ouders leren hun kinderen nieuwe woorden met behulp van plaatjesboeken of het aanwijzen van voorwerpen. Ouders praten langzamer, met een hogere toon, gebruiken simpele woorden, veel herhaling en overdreven intonatie als ze tegen hun kinderen praten (parenthese).
  
  
• De mate waarin kinderen worden voorgelezen door hun ouders en de manier waarop dit gebeurt is eveneens van invloed op het taalbegrip en de leesvaardigheid. Er zijn drie soorten: de beschrijvende stijl (beschrijven van wat er gebeurd, het kind erbij betrekken), de begrijpende stijl (het stellen van voorspellende vragen) en de prestatiegerichte stijl (lezen verhaal en achteraf vragen stellen).

de wederzijdse interactie tussen volwassenen en kind, welke de activiteiten van een kind structureren en een brug slaan tussen het begrip van een kind en dat van een volwassene.