Een veel gebruikte methode om problemen in een onbekend domein op te lossen is om het verschil tussen de huidige staat en de eind staat zo klein mogelijk te maken. Dit wordt ook wel hill climbing genoemd, waarbij in de metafoor de top van de heuvel de oplossing is en elke stap die je onderneemt brengt je dichter bij de top. Het probleem met deze methode is echter dat het niet duidelijk is of ook het “grotere” doel wordt bereikt. In de termen van de metafoor: is best mogelijk dat je op een lagere top uitkomt (suboptimaal) van een heuvel, terwijl je juist op de hoogste heuveltop moet uikomen.

Een van de manieren waarop je nauwkeuriger de gelijkheid tussen de huidige staat en de eindstaat kan meten is door sequentie. (zie voor een voorbeeld pag. 254 par 2).

Een ander probleem van het diffirence reduction model is dat deze techniek de probleemoplosser soms juist verder weg van de oplossing brengt. Twee specifieke voorbeelden hiervan zijn in het boek te vinden op pagia 255 (Orcs, Hobbits en een bootje) en 256 (drie kannen met water). In deze puzzels moet men regelmatig een stap “terug” doen om

dichter bij de oplossing te kunnen komen, hetgeen totaal tegen het diffirence reduction model ingaat.

[dit gedeelte behandelt vraag 2 uit het begin van het hoofdstuk]

Er zijn 3 criteria op basis waarvan men een kiest voor een bepaalde operator. Deze zijn:

1. Backup avoidance: niet de operator kiezen die je terugbrengt in de vorige staat,

2. Diffirence reduction: men probeert de operator te selecteren die het grootste “verschil” tussen de huidige staat en de eindstaat wegneemt.

3. Means-ends analysis: er wordt een nieuwe doel (end) gedefinieerd om een bepaalde operator (means) te kunnen toepassen (bv. Sultan die een stok in elkaar zet (means) op bij de banaan te kunnen komen (end)).