Biologische benadering psychopathologie

heeft bruikbare bevindingen opgeleverd, die voortdurend leiden tot aanpassingen theorieën en hypothesen. Toch nog geen geïntegreerde theorieën opgeleverd (overkoepelende theorie: genetische factoren, neurotransmitters en hersengebieden). Wel gezorgd voor interesse in interactie biologische kwetsbaarheidfactoren en omgevingsvariabelen.

Nederlandse psycholoog Buikhuisen verrichtte onderzoek naar de rol van neurobiologische factoren in gedrag delinquenten:

(1) Verwijt delinquent gedrag te reduceren (reductionisme)tot medisch/biologisch probleem en daarmee voorbijgaan aan rol psychologische en maatschappelijke factoren bij tot stand komen van gedrag.

Wat dit verwijt betreft:

• Reductionisme, wezenskenmerk wetenschap. Altijd zoeken naar 1 onderliggend mechanisme (maatschappelijk, psychologisch of biologisch) dat veel kan verklaren
• Medisch-biologische benadering, bijdrage meer humane behandeling ‘gekken’ niet verantwoordelijk voor hun gedrag, abnormaal gedrag is medisch probleem dus ‘ziek’)

(2) Verwijt, biologisch onderzoek naar abnormaal gedrag leidt tot gevaarlijke be- handelswijzen (psychochirurgie) zijn inderdaad voorbeelden (frontale lobotomie)

Wat dit verwijt betreft:

• Bij andere benaderingen ontbrak soms ook solide empirische basis bij behandelingen
• Ook voorbeelden behandelingen op biologische theorieën geënt die vooruitgang opleverde (antipsychotische medicijnen (neuroleptica) met medicijnen en minder hulpverlening staande houden in maatschappij)

Aan de geschiedenis kan men dus geen principiële argumenten tegen biologische benadering van abnormaal gedrag ontlenen.