ZIEKTE EN WAANZIN ALS OORZAAK VAN MARGINALISERING vroegmoderne tijd

 Leprozen

melaatsen waren nog steeds een vertrouwd beeld in de vroegmoderne samenleving
vormden een gevaar voor de volksgezondheid en werden aldus afgezonderd door de maatschappij
zelfbedruipende leprozerieën enerzijds, anders de sloppenwijken op braakliggende grond (vandaar. Akkerzieken)
contact met buitenwereld was streng gereglementeerd
- schoudermantel, hoed met witte rand en een klepper
- bedelnap voor zowel voedsel als geld (zonder lichamelijk contact)
melaatsen werd in de 16^e E soms symbolisch begraven na de diagnose

 Mentaal zieken

geen duidelijk contemporaine afbakening vh begrip ‘waanzinnigen’
wetenschappelijke revolutie ontkrachtte de idee van de straf van god of het werk vd duivel
personen die ‘krank van zinnen’ waren, werden doorgaans door familie of parochie verzorgd
Instellingen:
- veroorzaakten zij schandaal of waren zij gevaarlijk, dan werden ook zij vanaf de 15^e E ‘opgevangen’ in instellingen
- 18^e en 19^e E: exponentiële groei van instellingen en hun omvang
- Rusland, Polen, Scandinavie en Balkan: opsluiting pas vanaf 1850
- Zuidelijke Nederlanden: geestelijke orden zoals de Cellebroeders of alexianen zorgden voor mentaal zieken
- Spartaanse leefosmtandigheden: dwangbuizen, draaiende stoelen, zweepslagen als tuchtmaatregelen
- Zelfbeheersing en morele discipline werd verwacht van elke patiënt als enige kans op genezing
- Steeds vaker artsen ipv psychologen