Aardbevingen

zware aardbevingen ontstaan bij convergente en transforme plaatbewegingen. Het is het resultaat van jarenlange spanningsopbouw. Wanneer twee gesteentelagen klem zitten tegen elkaar, zal het gesteente langzaam vervormen of verbuigen. Er wordt hierbij veel spanning opgebouwd. Wanneer de spanning groter wordt dan de sterkte van het gesteente, breekt het gesteente plotseling. De spanning is weg, en de twee gesteentelagen zijn verschoven ten opzichte van elkaar. Hierbij ontstaan aardbevingen. De trillingen die bij een aardbevingen vrijkomen worden overal geregistreerd door seismografische station. Hoe groter de aardbeving, hoe groter de uitslag in het seismogram. De afstand tot het epicentrum van de aardbeving speelt daar wel een rol bij. Dit is het punt aan het aardoppervlak boven de plaats waar het gesteente heeft vastgezeten (de haard). Hoe dieper de haard, hoe minder je het voelt aan het aardoppervlak.

De verwoestende kracht zit enerzijds in de trillingen zelf. Daarnaast gaat om de ontstane processen als aardverschuivingen en tsunami's. Tsunami's ontstaan doordat plotselinge bewegingen van het oceaanbodem het zeewater in beweging brengen. De golven die hierbij ontstaan zijn erg verwoestend. Omdat het onvoorstelbaar is dat harde gesteentelagen zomaar verbuigen, wordt ervan uitgegaan dat het buigen op plooien van de lagen in de diepte heeft plaats gevonden. Hier kan bij grotere druk en temperatuur het gesteente makkelijker plastisch worden. Gesteente dat aan de oppervlakte ligt en uitgerekt of ingedrukt wordt, zal breken. Langs een breuk in de aardkorst zullen delen van de aardkorst, afhankelijk van de druk, omhoog geduwd worden of wegzakken. De omhoog geduwde gesteenten heten horst en de weg gezakte gesteenten heten slenk.

Op deze wijze ontstaan hele gebergten. Aan de randen van platen kunnen grote gebieden door de druk worden vervormd. Hierbij kunnen plooiingsgebergten en breukgebergten ontstaan. Voorbeeld van een plooiingsgebergten is de Alpen.